Marleen Mulders geridderd

Wow, wat zijn we trots op de jongste geridderde van Nederland: Marleen Mulders. Ook zij werd bedankt voor haar geweldige vrijwilligerswerk waaronder dat voor Were Di. Het Brabants Dagblad heeft een prachtig artikel gewijd aan haar werk en leven. Dat is onderstaand integraal terug te lezen.

Niemand dacht dat Marleen Mulders 18 zou worden, nu is ze met 35 de jongste Ridder van het land

TILBURG – Kanker in het oog, kanker in de botten. Marleen Mulders (35) wordt geboren ‘zonder perspectief’, zoals dat in die tijd nog eufemistisch heet. Lees: ze zal de achttien niet halen. Maar ze staat er nog altijd, en haar grenzeloze optimisme maakt de Tilburgse de jongste gedecoreerde van het land.

Bart Gotink 26-04-21, 14:25Bron: BD

Vergeef Marleen Mulders vast de clichés waar ze niet omheen kan. Al die vormen van ‘carpe diem’ (pluk de dag) en ‘denken in mogelijkheden’. Ze is zich bewust van de Xenoswijsheden, maar dat krijg je als je leven een start kent als dat van haar. Een start waarbij zo vaak voor een voortijdig einde is gevreesd, dat het een wonder mag heten dat Mulders zich vanaf nu Ridder in de Orde van Oranje-Nassau mag noemen. Daarmee os ze dit jaar de jongste gedecoreerde van het land is. Die verdienste krijgt ze niet omdat ze er op haar 35e überhaupt nog staat, maar omdat ze zich en passant ook nog inzet als vrijwilliger voor anderen met kanker of een beperking. En voor de scouting. En voor de hockey.

Bijna doof en blind aan één oog

Zelf weet Mulders weinig van de eerste maanden in haar leven, uiteraard. Maar vader Hans kan er alles over vertellen, als hij geëmotioneerd kijkt naar zijn dochter met onderscheiding. Al in de eerste paar maanden wordt bij Marleen een retinoblastoom ontdekt, een oogtumor. Was dat vijf jaar eerder gebeurd, dan ging zo’n oog er gewoon, hup, uit. Nu wordt Marleen bestraald, een behandeling waarbij kanker verdwijnt, maar ook het zicht in één oog. En haar gehoor, want ook een zenuw raakte beschadigd.

Een doof en bijna blind kind, maar met hulp en hulpmiddelen wordt in elk geval het gehoor weer getraind, waardoor ze zich uiteindelijk goed kan redden. Mulders gaat zoveel als mogelijk naar een normale basisschool. Wat aardig lukt tot op haar tiende het noodlot weer toeslaat: botkanker. Er zit weinig anders op: haar bovenbeen wordt geamputeerd, haar onderbeen wordt aan haar romp vastgezet. Het is in die tijd dat Mulders zelf meermaals zegt dat ze haar achttiende levensjaar niet gaat halen.

Kasplantje

En toch wordt ze maanden later, na een laatste chemo, genezen verklaard. Ze moet opnieuw leren lopen en leren wat ze wel en niet kan met haar lijf. En dat blijkt misschien wel de zwaarste tijd. ,,Eigenlijk was het toen een beetje: je hebt kanker, je gaat dood of je wordt een kasplantje. Echte nazorg was er niet.” Daarbij heeft ze het niet over revalidatie zelf, maar vooral of psychische ondersteuning of lotgenotencontact. De jaren tussen haar twaalfde en zestiende zijn daarom erg zwaar, vooral door de onzekerheid die aan haar knaagt.

Ze begint daarom op haar zestiende al als vrijwilliger met lotgenotencontact, bij de Vereniging Ouders en Kinderen met Kanker. Daar zet ze activiteiten, uitjes en weekenden voor kinderen op. Daarna sluit ze zich aan bij de Stichting Jongeren en Kanker, waarbij ze weet te realiseren dat in ziekenhuizen poli’s speciaal voor jongeren en jongvolwassenen worden opgericht voor wetenschappelijk onderzoek en nazorg. Want aandacht voor kinderkanker is er best, maar voor jongeren en jongvolwassen eigenlijk nauwelijks.

Marleen Mulders met haar koninklijke onderscheiding © Jan van Eijndhoven

Zelf moet ze in die tijd dus ook weer in ‘mogelijkheden’ leren denken. Hardlopen gaat niet met haar been, maar fietsen wel. Ze kan op wintersport snowboarden op één been, ontdekt ze. O ja, en zelf heeft ze ook nog wel genoten: ze gaat ieder weekend op stap, het leven vieren. Ze heeft toch al genoeg kanker en andere troep in haar lijf. Zo leert ze langzaam positief te blijven, zoeken naar wat kan. Om iedereen dat soort mogelijkheden te geven, zet ze in 2006 samen met anderen de gehandicaptencompetitie bij Hockeyclub Were Di op. Daar regelt ze momenteel zo ongeveer alles, van scheidsrechters tot tegenstanders. Als vrijwilliger bij scouting Esjeeka wordt ze al zielsgelukkig als ze als leidster de kinderen weer een leuke morgen kan bezoeken. Helemaal in deze coronatijd.

Januari 2022

En nu? Marleen Mulders is vrij van kanker. Al ben je, zo merkt vader Hans op, vrij van kanker tot een week of twee voor de volgende controle. Dan beginnen de zenuwen weer. Motto’s als leef met de dag, haal alles eruit: het is verder ook wat lastig met het verschraalde sociale leven in coronatijd. Een volgende wintersport in januari 2022? Dat voelt als een doel heel ver weg. Eerst maar eens op het terras zitten. Want hoop? Die is er nog wel genoeg, getuige haar favoriete levensmotto.

Leer van gisteren,
Droom van morgen,
Leef vandaag.

Een cliché? ,,Ja. Sorry.”